پنج سال پیش ...

بعد از حدود پنج سال دوباره که این صفحه ها را بالا و پایین میکردم ،به حرف های خودم،نوع نگارشم،ذهنیتم از زندگی ،نگاهم به آینده و غیره و غیره و غیره ... به همه اینها خنده ام میگیرد!نمیدانم این من امروز درست است یا آن من پنج سال پیش! ولی هرچه که هست فاصله بیشتر از پنج سال است بین این و آن!فاصله آنقدر هست که حتی فکر میکنم این من جدید را بتوان یک شخصیت مستقل دانست! آدم در گذر هر روزه ایام شاید متوجه خیلی چیزها نباشد ،تغییرات و کوچک و ریز به ریزش را متوجه نشود اما یک نوشته هرچند بی سر و ته هرچند بدون فکر و هرچقدر بی ربط شاید بیشتر از عکس و فیلم های با رزولوشن بالا بتواند تغییرات یک فرد را نشان دهد!حداقل برای خودش...

پس برای پنج سال آینده مینویسم که قرار ما همینجا ،همین صفحه ،همین ساعت...

نه اینها به خدا نیست

این برزخ تقویم از امسال جــــدا نیـست

امسال که این حال بَدم یکی دوتا نیست

باور بکن ای همســـــــــفر نیـــــــمه یِ  راهم

این رنج،نه این فاصـــله تقدیر شما نیست

من یکــــــــــتنه گردن بنهم این همه را لیک

اینها همه هست و اینهمه گردن ما نیست

تعبـــــــیر بعــــــید خواب تو طاقت ما برد

تردید نکن نیست ،نه ایـنها به خدا نیست

یکباره نرو سخت به هم میـشـــــــــکنم من

تا اینهمه ماتم به من خســــــــته روا نیست

من هر نفســـم بوی تو را سر بکــــــــشم تا

وقتی که از آن قوس ِکمان تـیر رها نیست

اما اگر از تیـــــــر تو هم جان به سَرَم بود

بر جورِ تو بگشوده لبــم جز به دعا نیست

 

«سید محسن موسوی »

 

...

پرچم سیاه نمیزنم!

از تو فقط مجسمه ای خواهم ساخت؛ برای عبرت ...

یک سال پیرتر...

و بیست و سومین روز بهمن

از کنار خیابان دی

آرام آرام طلوع خواهد کرد...

بیست و چهارتایی شدیم:)

 

 

این آدمهای مظلوم...

آدمهای مظلوم بیشتر میمیرند!

آنگاه که ظلمی در حقشان میشود

وقتی که حقی برای دفاع از خود قائل نمیشوند

و آنجایی که دیگران به سادگیشان میخندند

هر سه میکشند!

ولی آخری زهر حلائل است...

«سید محسن موسوی»